Tomei o café nun dos bares de abaixo. Un tipo na barra mira no teléfono. Di: ‘un do avión era de Coruña’. A encargada dille a el: ‘o gallego, non hai onde non haxa un gallego’. Despois olla para min. Quere que eu lle diga que sí coa cabeza. Eu fágolle un aceno co hombro esquerdo. Válelle. Unha muller está sentada á miña dereita nun deses taburetes moi altos polos que hai que trepar para pousar nel. Láiase porque nas montañas non hai onde aterrar se os motores fallan: ‘noutros sitios polo menos o intentas’. Fala coma un piloto de avións. A encargada dille ‘claro’ e logo volver ollar para min en busca de aprobación ou censura, como se o piloto fose eu e non a señora, porque eu visto cunha esas zamarras inglesas con escudo bordado en ouros. Eu devólvolle a mirada e deixo o euro do café cun palmetazo na barra, como fan os paisanos.
¡Estupendo tb «Cafe» en galego! Extraordinario que con el fondo de aviones uses la figura del taburete para alzarte y » pousar nel! , como una pista de aterrizaje ¿ intencionado?
Me gustaMe gusta
No tuvo esa intención, o al menos no conscientemente. Pero la literatura produce esos efectos, porque traza su propios caminos aunque a veces uno mismo no los perciba.
Me gustaMe gusta